Confecta res esset.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Duo Reges: constructio interrete. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Sed ad bona praeterita redeamus.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Ita prorsus, inquam; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Sit enim idem caecus, debilis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quare conare, quaeso.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Facete M. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Neutrum vero, inquit ille. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Hos contra singulos dici est melius. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Laboro autem non sine causa; Quid est enim aliud esse versutum? Ego vero isti, inquam, permitto. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Maximus dolor, inquit, brevis est. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Cur post Tarentum ad Archytam? Sed quod proximum fuit non vidit.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Itaque his sapiens semper vacabit. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Que Manilium, ab iisque M. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.